Het afscheid van Bart

Afscheid van Bart

Totaal onverwacht overlijdt Bart, hartstilstand. Vorig jaar overleed zijn vader, ook hartstilstand. Bart bleef samen met zijn moeder achter, een twee-eenheid, onafscheidelijk. En ineens staat zijn moeder alleen. Haar verdriet is rouw en onbeschrijflijk. Kippenvel vanaf het eerste moment dat ik bij haar binnen stap. Ik ken de familie van de uitvaart van de zus van moeder, vorig jaar net voor corona. Het is het 4e verlies binnen de familie binnen een jaar. Het nichtje van Bart, die erg close met hem was, is er om de uitvaart te helpen regelen.

Ik informeer de familie over de mogelijkheid voor balsemen en zij stemmen hier direct mee in. Ik ga alles in gang zetten, wat niet eenvoudig blijkt op een zaterdag. Het ziekenhuis is niet gewend dat overledenen in het weekend worden opgehaald en ik ben hier heel verbaasd over. Laten families hun overleden dierbare echt een heel weekend in het ziekenhuis achter? Deze familie wil Bart snel thuis hebben en dus gaat dat gebeuren. Ik ben er om alles voor hen te regelen wat ze maar willen.

En dan de locatie voor de uitvaart, Bart is jong overleden, staat midden in het leven en heeft een brede sociale kring. Wat fijn dat de maatregelen bij uitvaarten zijn versoepeld en er weer met meer mensen afscheid genomen kan worden. Maar ook in het weekend blijkt het niet makkelijk om een locatie te vinden voor de uitvaart. De aula van de begraafplaats blijkt maar 30 personen te kunnen ontvangen, wat veel te klein is voor deze uitvaart. Dus op zoek naar een alternatieve locatie, de uitvaart is in Amsterdam dus er moet genoeg zijn. Maar dat blijkt nog een heel lastige klus te zijn, veel locaties zijn niet bereikbaar in het weekend of zeggen: degene van de planning is er niet, belt u maandag maar terug. Huh? Sorry, maar ik kan niet pas maandag de uitvaart gaan regelen. Ik val van de ene in de andere verbazing en krijg vaak nee te horen. In deze crisis waar iedereen zit te springen om omzet vind ik dat wel bijzonder.

Maar het is gelukt. Bart krijgt vrijdag een prachtig afscheid. Een bijzondere rouwauto, dragers van wiekandoe, met zijn allen lopend naar de begraafplaats met een erehaag. Het wordt prachtig, dat vindt ook zijn moeder. Ik moet elke dag weer even vertellen wie ik ben, ze is in shock en kan het niet bevatten. Het enige wat zij wil is haar zoon terug en dat is het enige wat ik niet voor haar kan doen.