Waarom God lacht...

Lachen geeft een fijn gevoel. Deepak Chopra legt in zijn boekje “Waarom God lacht” het spirituele en gezonde karakter van lachen uit en hij laat zien dat in onze wereld met duisternis, humor onze kaars kan zijn en dat het de kunst is om je te concentreren op het licht van de kaars en niet op het donker.

In herinnering komen dan de woorden, die mijn vader, inmiddels overleden, altijd zei: “niets kan zo erg zijn dat je er niet om kunt lachen”. Hij was een uiterst gedisciplineerd man die zelfs in de somberste tijden nog de humor van iets zag. Na zijn onverwachte dood, vonden we in één van zijn boeken een tekst die hij geschreven had voor mijn moeder: “Mijn tijd is gekomen en afscheid genomen van het leven, merk jij, in al je eenzaamheid dat ik onzichtbaar bij jou ben gebleven”. Zelfs na zijn dood focuste hij onze gedachten en liet hij ons over de grenzen heen kijken. We moesten lachen en hij gaf ons nieuwe energie.

Op een dieper niveau leert lachen ons hoe God omgaat met de wereld. Het Jodendom beschouwt lachen als zeer belangrijk. De grote Joodse wijze Rav begon zijn lessen altijd met een grap. Waarom? Omdat lachen je alles in perspectief leert zien en je de mogelijkheid verschaft het beste van je leven te maken.

Lachen gebeurt wanneer het onverwachte plaatsvindt. Zo herinner ik mij de volgende grap: “Een atheïst zwemt in de zee en ziet dan opeens de staartvin van een grote witte haai. Uit wanhoop roept hij: “God, help me!” In één klap staat alles stil, de hemel opent zich en er klinkt een stem: “Waarom zou ik je helpen? Je gelooft toch niet in mij”. De atheïst heeft dan een ingeving. “Misschien kunt u ervoor zorgen dat hij in u gelooft”. “O, nou goed dan.”. De hemel sluit zich weer en de haai zwemt opeens recht op de atheïst af. Even plotseling stopt hij en vouwt zijn vinnen om te bidden. De atheïst kijkt verbaasd. “het heeft gewerkt. De haai gelooft in God.” En dan pas hoort hij de haai prevelen: “O, Heer, wij vragen Uw zegen over ons en over deze maaltijd”.

De gezondste reactie op het leven is lachen. Het dient als tegengif voor verdriet, zorgen, angst en pijn. Veel Surinaamse mensen delen de avond voor de uitvaart van hun dierbare, herinneringen met elkaar. Er wordt gepraat, gebeden, gezongen en veel gelachen, gegeten en gedronken. De volgende dag, brengen ze hun dierbare dansend in witte kleding, begeleidt door een bazuinkoor of trompettist naar de laatste rustplaats. Dit alles is een vorm van rouwverwerking en het geeft troost.

Meer blogs kunt u vinden op ww.afscheidshuisdevlindertuin.nl